دانشجویان عدالتخواه پیام نور شیراز

رییس وارد می شود، نفس ها در سینه حبس می شود، عده ای از ترس تمام قد به احترام مقام همایونی رییس کل برمی خیزند. کسی از گوشه ای خود را جلو می رساند و می گوید: بگذار دستان مبارکتان را ببوسم. سرها خم، همگی مطیع، گوش به فرمان اوامر همایونی.

اعلی حضرت دستور می دهد؛ به روی چشم، همین الان، با تمام وجود...

اگر چنین نکنیم دیگر چه جایگاهی و پستی داشته باشیم؟! دیگر چطور نان زن و بچه را در بیاوریم؟! خوب بالاخره زندگی خرج دارد برادر عدالتخواه!

در این درگاه چنین است؛"هرکه مقرب تر است، جام طلایش بیشتر دهند"

هدف: جام طلا؛ وسیله: خضوع در برابر اعلی حضرت همایونی جناب رییس الروئسا پرفسور آقای علیرضا موغلی که سایه اش بر سر ما مستدام باد

بله قربان گویان متظاهر به دین، آنچنان مرید قطب خود شده اند که انگار قبله ای جز ساختمان همت ندارند...

بالاخره هرچه باشد او رییس است، پول ها، پست ها، پاداش ها، و همه چیز دست اوست، اصلا نعوذبالله او خدای دانشگاه است؛ بالاخره...